Maj njejo jano rědny nalětny mjasec, ale teke mjasec wjele swěźenjow a góźbow k dopomnjenju a cesćenju. K tomu licy teke źeń maśerjow. Jo to była druga njeźela w maju – to groni slědna njeźela. How pósćelomy hyšći pózdźejšy, ale wjelgin wutšobny póstrow wšym maśerjam, z dołojce wótśišćaneju basnju.

Se wě, až njetrjeba a njamóžo kužda žeńska maś byś. Daś se tym, ako to su, žycy to nejlěpše za jich rědne, cesto śěžke nadawki. Pśedewšym žycymy maśerjam, ak se procuju, ze swójimi źiśimi wšednje serbowaś, wjele mócy a wuspěcha pśi tom dobrem pśedewześu. Což my našym źiśam dalej dawamy, to dawamy do pśichoda. Daś to se raźijo teke za serbsku rěc a kulturu!

Za móju lubu mamu

Luba mama, ja śi chwalim!

Ja śi rědnu kórtku baslim,

źož ja wšykno napišom,

za co źěkowna/-y ja som:

Twója bejna dobrota

sega samo do njebja.

Sy pilna, twójo staranje

pśez źeń derje wjeźo mě.

Dajoš super pódpěru,

wariš jězu lěbgodnu,

pomagaš pśi wuknjenju,

wěš, źo wšykne wěcy su.

Ty rěšyš, pałcoš, wobmywaš…

Raz dejš ty teke wódychaś!

Ja strusk śi darim, zlubujom: