Luźe su stwórjenja ze zmólkami. Ale kak z tym wobchadamy? Teke pósoł Pawał jo měł swóje śamne stronki. Ale wón je njezataja.

We wjele swójich listach wón wó tom spšawnje pišo a wabi za Boga, za kótaregož płaśi: gnadu pśed pšawom. Toś ten Bog luźi lubujo - bźez wuměnjenja. W lisće Pawol pišo Hefezarjam: Pśeto z gnady sćo wy wuzbóžnjone pśez tu wěru, a to same nic z was, Bóžy dar wóno jo; Nic ze statkow, aby se něcht njechwalił. Pśeto my smy jogo statk, stwórjone we Kristu Jezusu k dobrym statkam, kótarež Bog pjerwjej pśigótował jo, aby my we nich chójźili. (List Paw. na Hef., 2,8 - 10). Jo, tak jo! Bog stoj na mójom boce. Bźez kuždego „ale“. W dłymokej śěsnosći smějom se na to spušćaś, až wón na mnjo glěda, až mě wiźi a až mě jogo dobre mócy wob-zwarnuju. Tak jadnorje. Dokulaž wón to tak co. To jo dar, kenž sebje niźi kupiś njamóžoš. Za žedne pjenjeze na swěśe, daniž w interneśe, źož móžoš za zdaśim „wšycko“ kupiś. Bog jo how za mnjo. A to ceło bźeze togo, až musym něco za to wugbaś abo za to robośiś.

A dokulaž to tak jo, dokulaž se wón wó mnjo stara, mógu a smějom ja za drugich tudy byś.