Južo dlej ako tśi lětźasetki wózjawijo Róža Domašcyna swóje serbske a nimske basni, eseje, dramatiske teksty, krotke prozowe teksty a pśebasnjenja, jo teke wudawaŕka wšakich knigłow. Słuša dawno k wažnym lyrikaŕkam w Nimskej. Wjele chwalby a wjele mytow (mjazy drugim spěchowańske myto Ćišinskego 1995 a myto Anny Seghersojc 1998) a stipendiumow jo se wóna mjaztym dobyła a pilnje wóna nadalej źěła – teke w starstwje 70 lět, kenž jo dojśpiła zachadny tyźeń.

Dnja 11 awgusta 1951 jo se wóna w Sernjanach (Zerna) pśi Kamjeńcu (Kamenz) naroźiła. Wobswět z wěcej rěcami respektiwnje z wěcej dialektami (jeje mamina rěc jo górnoserbska narěc, ako jo se w Delanach powědała) jo wažny wliw na nju měł – tak to pśiźo, až pśestupjenje rěcnych granicow buźo typiske za jeje pózdźejše twórjenje. Juž ako góle jo se žycyła, raz wordowaś spisowaśelka. Wjelika inspiracija jo była jeje starka Hanna Chěžcyna, wulicowaŕka bajkow. Akle pózdźej jo Róža dojśpiła swój literarny cil, njejo jen nigdy z wócyma zgubiła.