Zachadny tyźeń jo Ines Neumannojc swój 50. burstak měła – a ceła redakcija žycy tej dłujkolětnej casnikaŕce wšo dobre! Wótrosła jo wóna na dwórje w Limbarku, źož mjaztym zasej jo žywa. Z nanowego boka jo serbskego póchada, jo wót maśerje nana wót źiśetstwa se wopóznała ze serbskeju rěcu a jo se za to zajmowała. „W šuli w Kśišowje pak su to serbske ignorěrowali“, wóna woblutujo. Dolnoserbsku rěc tak pšawje nawuknuś, to jo mógała akle w Barlinju, źož jo studěrowała linguistiku a etnologiju. Serbski centrum jo był na Rosenthaler droze, jaden raz wob tyźeń jo se pśewjadł kurs dolnoserbšćiny, na kótaremž jo Ines Neumannojc se wobźěliła pśez někotare lěta. Ceła serbska „eksilna“ wokolina jo ju bejnje motiwěrowała. Wóna jo wjele serbskich kontaktow měła, mjazy drugim k Mětoju Worakoju, kenž jo ju wjelgin pódpěrował.

2001 jo se wrośiła do Łužyce a nejpjerwjej we Łakomje bydliła. Ten cas su w Chóśebuzu natwarili serbski młoźinski rozgłosowy program BUBAK, a tam jo wóna mógała zachopiś. Jadno lěto som za rozgłos źěłała a swóju serbsku rěc dalej pólěpšyła.