Gaž jo se padało, to groni, gaž jo taka pšawa łuž była, ga jo zemja łužata. Źiśi pón rad wót łuže do łuže skokaju. Łužaŕ wzejo wudu a źo wuźit, dokulaž lažy za jogo brožnju taki rědny łužany łužk, kótaryž jo sebje jogo starki – ten mudry buŕ – ako łužnik wukopał. Ten łužyski łužaŕ źinsajšnego casa pak změjo swóju lubu nuzu, sebje za brožnju łužaty flack wuryś, dokulaž za take łužkowne mjazki za brožnju we Łužycy dešće brachuju. Juž dajo luźi, kótarež njamgu sebje pśedstajiś, až to geografiske zapśimjeśe Łužyca – teke nimske Lausitz – na serbske słowo „łuža“ slědk źo.