W chóśebuskem „ługowem parku“ pśi Sprjewi lažy jaden bejnje naglědny kórjeń, kótaryž jo pśisamem styri metry šyroki a rowno tak wusoki. Ten carny, dopoł sprochnjety pjeńkac wažy 22 tonow. Wón jo se raz we wugelowej jamje blisko Złego Komorowa pśed bagrowymi zubami wukulił. Štom togo „mamutowego boma“ jo něga – to jo było prědk něźi 15 milionami lět – 100 metrow wusoki był. A z jogo lětowych rinkow wuchada, až jo pśibližnje dwa towzynt lět dłujko stojał. Lěsata Łužyca jo była w tych dalokich zachadnych casach z takimi bomami pórosćona. Mjazy nimi su stojali bagnowe cyprese, wjelicke paprośi... Wó tegdejšej rosćinje njamamy my źinsajšne stwórjenja žedne pšawe wopśimjeśa. Teke nic, kak su wódy a pótopjenja něgajšne łužyske lěse pówóźowali a z tych naglědnych rostlinow – zasej w milionach lět – wugel twórili, kamjeńtny a bruny. Daniž njejo luź industrijowego casa za tym pśišeł, až móžo wón te brune a carne zawóstanki pśez fajernice duś, we nich wótkłaźone słyńcowe energije wužywaś, z nimi jśpy wugrěwaś, śamne nocy wuswětlowaś, kólasa wobraśaś, kanuny a granaty...