Prědk 130 lět su w Turjeju wucabnika, kantora, pěsnjarja Fryca Rochu z kjarližom „Jesu, geh du voran“ witali. A w Jakubikojc kjarcmje, wupyšnjonej z „gałandami a kronami“, su „ceła gmejnska, cerkwina, šulska rada... a poł jsy“ zgromaźone byli, aby nowego „šularja“ pócesćili. A Rocha jo zgromaźonym zlubił, až buźo „ze wšeju mócu“ Bóžej cesći a wuknjecym góletkam słužyś. Wó šulskich wobstojnosćach na kóńcu 19. stolěśa pišo w swójej awtobiografiji, až stej dwa ceptarja musałej 180 wuknikow („cysto serbske, dyžlim teke jadno nimske“) wucyś. Až pak jo statna wušyna ze wšeju kšutosću za tym glědała, až „se kšajźu pódla serbski njewucašo.“ Jadnomu šulskemu inspektoroju jo wuknik Frycko serbski „Wóścenas“ bjatowaś dejał a Majka štucku „Styrnasćo janźelikow“. Inspektor jo jeju derje za serbsku módlitwu wuchwalił, ale sebje pó wucbje wót ceptarja pominał, až „źiśi serbski powědaś a spiwaś“ njedejali.