Pśed wušej 20 lětami, w lěśe 2000, smy zachopili pšosyś na nabóžninu do našeje brožnje na Horach. To jo była ideja mójeju starjejšeju Patokojc Any a Karla, wóte mnjo a fararja Nagela. Faraŕ Joachim Nagel jo nas derje pśewóźował. Wón jo dupił móju źowku, kmótšy su byli serbske, su se burske drastwy woblakli a namša jo była dwójorěcna. To jo było gnujuce, wěm hyšći, kak muzika jo zazněła na orgelach, luźe su stojali w špalěrje a my smy pśišli nutś. Kmótša, kótaraž jo njasła dupjeńc, jo teke šła burska. We swójich kšasnych serbskich drastwach su kmótšy pśišli, jo to rědne było! A 14 lět pózdźej hyšći raz: To górjejbranje jo było serbske, dwě konfirmandce stej pśišłej burskej, namša jo była dwójorěcna. To su byli iniciatiwy fararja Nagela. Pótom smy se rozsuźili za domacnu nabóžninu. Smy kśěli, až jo žywjenje w domje, w našej brožni (Schrotholzscheune), zgromadnosć w kśesćijańskem zmysle. Smy pó nabóžninje pšosyli na kafej, luźe su dejali wóstaś, se wulicowaś a tu zgromadnosć dožywiś. Cesto dosć jo zyma było, zapšawym pśewšo zyma, aby sejźeli w brožni. Smy se jadnorje bližej sednuli jaden drugemu, ramje pśi ramjenju.