„Jan-Juro, njecyń to lětosa tak ako łoni! Nic zasej take źiwnosći!“, napominajo Justus Jatš swójogo syna. Jan-Juro Jatš ześěgnjo swójej dłujkej wušy a pitśku se tśěso dla kšutych słow nana. Ten dalej jogo pówucujo: „Źiśi ga njenamakaju jaja, gaž te su schowane něźi w nabite połnej kólni za źěłowy rěd, we wusokej bomowej jamje, w dešćowej renje, abo samo w gnojowej kopicy. A gaž źiśi nic njenamakaju, su tužne a płacu. Togodla wupytaj se tenraz lažčejše schowy, Jan-Juro! Nic take zwite! Sy ty to rozměł?“

„Jo, nan. Jo, jo, som rozměł“, groni Jan-Juro tak połgłosnje. Za sebje wón se mysli: „Pótakem jano take totalnje wóstudne schowy!“