Rad se spominam na swój rědnučki cas w Japańskej: na małke bydlenje w bliskosći rěki Hirose, na woglědy do buddhistiskich tempelow, na młoge drogowanje do Tokija ze spěšnikom Shinkansen źěla swěteje góry Fujiyama a wjele, wjele dožywjenjow z japańskimi luźimi. W prowincy Tohoku som se tak derje cuł, až som se pśemyslił, na pśecej tam wóstaś. Zelena krajina mójich cowanjow jo pśišła pśed źaseś lětami do głownych powěsćowych wusćełanjow na cełem swěśe. Wót pśijaśelow som dostał tšašne bildki wuglědajuce ako inferno. Njejsom mógał se pśedstajiś, až w pówabnej Japańskej něco takego jo móžne. Zacwiblowany jo mě pśijaśel pisał, až połoženje jo kradu bźeznaźejne. Žeden pśichod za sebje a familiju w Japańskej wěcej njewiźi a lěc njamógu wše do Nimskeje wudrogowaś.