„Zapust, zapust! zni to pó jsy, cogodla ty pódla njejsy? Raz co gólc se wurušowaś, raz zas źowćo pórejowaś. Zapust, zapust! woła wšo. Chto tam doma wóstaś co? Do kjarcmy wšo ženjo...“

Tak jo turjejski ceptaŕ a serbski casnikaŕ Fryco Rocha w lěśe 1933 swójo wjasele do štucki stajił. A se radował, až nalěśe zasej do kraja śěgnjo. A generacije pó njom su se na ten cas, źož sněg jo wóttajany a prědne kwětki ze zemje glědaju, hejnak njemudre wjaselili. A tak jo wóstało až do źinsajšnego. A až do źinsajšnego su se źaržali luźece nalětne nałogi: We łužyskich katolskich stronach pód a nad Budyšynom wupyšnjaju murske a gólcy w jatšownem casu kónje, na kótarychž jatšownu njeźelu wót wósady do wósady rejtuju a spiwajucy Boga Kněza chwale, až jo wón z rowa stanuł. Haleluja! A tym kokošam musymy dodatnje zernka sypaś, aby nam dosć jajow znjasli. Za kótarež smy juž te barwy póměšali... A pón pójěźomy ze serbskimi pisanymi jajami do Barlinja, źož buźomy hundertym Nimcam prezentěrowaś, kak jaja pyšnimy. Hura!