I To wucowane: Ten engelski gósć

Gano jo se mě cowało, až som pśez starodawny Chóśebuz se šamplił, tencas žedne lěta do teje wjelikeje suroweje tśiźasćalětneje wójny, ako jo se pón 1618 chopiła a cełu Europu zapusćiła. Źaseś lět teje jadno krotke žywjenje warnujuceje wójny wobkněžy Wallenstein Chóśebuski kraj z 40.000 wójakami. Chóśebuz licy prědk teje wójny 500 wobydlarjow z měsćańskim pšawom (njelicone su swójźbne, słužabne a chuźina). Pó tej wójnje ma Chóśebuz jano hyšći połojcu wobydlarjow a město a wokolnosć su wurubjonej a wěc ak chuduškej.

Pó drugem boce drogi pśiźo mě napśeśiwo źiwnje woblacony luź. Bližej stupjecy póznach: to mógał jaden pó swěśe trětolecy Englandaŕ byś. Ale kak se zabłuźijo do našeje serbskeje Łužyce? – Wón stupijo ku mnjo, a ako chopijo nimski powědaś, wupytnjom jogo akcent. Wótegronim jomu a wón wodychnjo, až nimski wumějom, gronjecy, až njejo na jsach rěc tych burskich rozměł a až klincy jomu to serbske we wušyma ako ze zacynjoneje tejzki.