„Tych wěrjecych běšo jadna hutšoba a jadna duša“ (Pósołske statki, 4, 32 – 37).

Casy trjebamy pśedstajenja wó idealu, ako je w pósołskich statkach pla Lukasa namakajomy. To jo trjebne a pomaga. Lukas pišo wó luźach, kenž se jaden wó drugego staraju, kótarež to, což maju, wótedaju, aby tym pomagali, kenž swój hamk a mamk na dobro wšyknych źěle. Teke Jozef, kótaryž jo swóju rolu pšec darił, jo zawěsće był realna wósoba, ale to derje jo skerjej było wuwześe. Pósoł Pawoł wopisujo w swójich listach realne žywjenje wó zwaźe w zwisku z teologiskimi naglědami a až bogate lěbda na chude źiwaju.

A tola smy pśed krotkim dožywili, kak se luźe jaden wó drugego staraju. W tyźenjach korona-krize a lock-downa smy se tomu źiwali, kak wjelika jo gótownosć k pomocy. Casy su luźe byli sebje bliže ako w normalnych casach. Jo se kněžyła wjelika solidarita – konkurenty su wordowali partnarje. Jo było wjele luźi, kenž njejsu měli tšach pśed koronu a su se wó drugich starali. Smy nazgónili wjelicki konsens, až deje se šćitaś te, za kótarychž jo wirus wjelike wobgrozenje.