Slědna droga Jezusa wjeźo hyšći raz do Jeruzalema. Ale tenraz njepśiźo póśichu, ako howacej, ale pód głosnym juskanim luda. Wjele luźi jo se do Jeruzalema hudało k swěźenju passah. Južo pśed wrotami głownego města luźe Jezusoju pśijuskaju a jomu pśiwołaju: „Hosianna! Buź witany kral Israela!“ Pśeto wóni su słyšali, až wón hugbajo swěte źiwy. Jo Lacarusa, ak jo lažał w rowje, wót humarłych do žywjenja zbuźił! Luźe su Jezusoju pśijuskali, dokulaž su wótcakali, až buźo Romarjow z kraja huchyśiś a skóńcnje nowu politiku pśesajźiś.

Kak jo w normalnem paźe jaden kněžaŕ zaśěgnuł do města? Z wjelikimi bubonami a trompetami. Ten zogol nichten njejo mógał pśesłyšaś. Wšykne su se zegibali a se bójali: Co buźo nam toś ten statny hoglěd pśinjasć? Huše danki? Nowe cła? Abo změjomy gluku a móžomy licyś z hužytkom?

Kśesćijańske wósady su toś ten kněžarski ritual pśewzeli a su jomu dali nowy zmysł. Kuždu njeźelu se módlimy na zachopjeńku namše: Kyrie eleison – Kněz, zmil se. Jano pśed tym jadnym samym kněžarjom se zegibamy. Pśed Jezus Kristusom.