Ja běch humarły, a glědaj, ja som žywy do nimjernosćow tych ni­mjernosćow, a mam te kluce teje hele a teje smjerśi.

(husoke zjawjenje sw. Jana 1, 18)

Chóre luźe se zasej strowje. Pó tych złych powěsćach slědneg casa nastanjo k jatšam nowa naźeja.

Na swěźenju górjejstawanja póznajomy zjawnje, až smjerś njedobydnjo. Natura hokoło nas mócujo našu wěru: Ze wšyknymi smysłami ga cujomy a wiźimy, až wóna se buźi k žywjenju. Južo naše wóścy su we njej wiźeli Bóžy palc a gronili: „We knigłach natury dejš pilnje lazowaś“.

Pósoł Pawoł groni we lisće na Romarjow, až ceła stwóŕba caka a zdychujo a se procujo – wóna buźo licha wucynjona wót stłaśa .