Słyńco swěśi. Nad łuku lažy kšasna, słodka wóń. Ta pśiźo wót mirabelowego bomcyka, ako jo połny a pśepołnjony z běłymi kwiśonkami. Wón jo prědny bomcyk we tom nalěśu, kenž how w tej wokolinje kwiśo a tysac insektow na gósćinu pšosy.

Bincajucy wóni chłošće nektar a donosuju pśi tom kwiśonkowy prošk wót jadneje kwiśonki k drugej. To jo pilne cynjenje. Naraz głosne barcanje – bawch! –, ten tłusty tśmjel Berta zleśijo na kwiśonkowu gałuzku. Ta se tšachotnje chwjejo, ale Berta móžo hyšći tu wagu źaržaś.

Wulěkana wótleśijo pcołka Byzawka kus górjej, ale pón ned se sednjo zasej na kwiśonku pódla Berty.

„Ochajko, ty sy mě ale wulěkała!“

„Wódaj“, nužli Berta. Nužli dla togo, až jo se ga naměsće do nektara dała.

„Naša Mirabelka jo ga napšawdu kralowka łuki“, groni Berta pón zagórjeta a něnto teke jasnje swójej susedce. „Z jeje swěśateju sněgběłeju kwiśonkoweju suknju by wóna mógała samo njewjesta nalěśa byś.“