W dłymokej śmojtej góli stoj stara śmojta chałupa. A w tej starej śmojtej chałupje bydli mała Śmojtina. Zawěsće wugódajośo: Źowćo, kótarež na takem śmojtem městnje bydli a kótarež take śmojte mě ma, móžo jano chódota byś. Jo, Śmojtina jo mała chódota! A tuchylu se wóna tak pšawje na cajku njecujo. Pśeto jo nalěśe! Słyńco swěśi, ptaški spiwaju a wjele pyšnych kwětkow kwiśo tam a sem. To ga njejo nic za chódoty. Pšawe chódoty njeroźe wó swětłe słyńcne swětło, wó śopłosć a wó pyšne barwy. Jich nejlubšy lětny cas ga jo nazyma! Jim se to spódoba, gaž wence jo chłodne, kurjawkojte, wětšowate, mokše a – se wě – śmojte! Ale kuždy lětny cas se raz minjo. Pśiźo pśecej zasej nowa nazyma, a teke pśecej zasej nowe nalěśe. Pśeśiwo tomu njepomaga razka žedno chódośine gusło. Z tym musy pótakem teke Śmojtina žywa byś.