Ako som pónjeźele docasa wótłamał krotki dowol w Strasbourgu, jo pandemija korony za mnjo k prědnemu razoju widobnu dimensiju dostała. Som se južo pśed tyźenjami na ten mały wulět do Francojskeje wjaselił. A lěcrownož institut Roberta-Kocha jo region Grand Est južo 11. měrca wumjenił za rizika połne strony, som weto – lažkeje mysli – tam dojěł.

Stare město som se pětk a sobotu woglědał, pšawy elsaski Flammekueche zjědł a teke twarjeni Europskego parlamenta a dom sćelaka arte wiźeł, ale wirusowa paranoja jo wšuźi wisała – ako mjac Damoklesa – nad sceneriju.

Stara pśijaśelka, ku kótarejž som tam woglědał, jo mimo togo chopiła mě z powšykneju zmyslonosću natykowaś: Glědaj se prědk, co pśimjejoš, wužywaj desinfekcisku srědnosć a njedychaj z połneju mócu w elektriskej! – Jo, jo, jo ... Njewucyń źe se směšnego!