Pśi góźbje pósćenja Myta Ćišinskego Mariji Elikowskej-Winklerowej (glědajśo 5. bok) smy se rozgranjali z jogo lětosneju laureatku Mariju Elikowskeju-Winkleroweju. Rozgrono jo wjadł Gregor Wieczorek.

Nowy Casnik: Kněni Elikowska-Winklerowa, co sćo se pómyslili, ako sćo zgónili, až buźo se Wam take pócesćenje dostaś, Myto Ćišinskego?

Marja Elikowska-Winklerowa: K prědnemu ‒ ja som była pśechwatana, dokulaž howacej su wjelgin zasłužone luźe jo dostali. Wědomnostniki, muzikarje abo literaty kaž Pawl Nagel, Pětš Janaš abo Manfred Starosta. Wóni su něco stwórili a zawóstajili ‒ literaturu, słowniki abo kompozicije. Ja njamógu se we tej nastupnosći z nimi rownaś, a ja njeby gódała, až teke mě raz take pócesćenje pśipadnjo.

Ale ned za tym som se zwjaseliła, až take źěło kaž to mójo se tejerownosći tak wusoko pśipóznajo. Rozmjej: až rěc jo gódna. Z tym se pokažo, až to procowanje se cesći. To myto mócujo a skoboźi luźi, ak serbske powědaju. Stakim njejo wóno jano za mnjo. Wóno kšuśi motiwaciju, aby serbske powědali. To jo pozitiwny a trjebny signal.