Něgajšny šołta Fryco Wojto jo Erwin Hanušoju se źěkował. Wón sam jo teke we kniglickach wobspomnjety, dokulaž jo měł starego nana, wót kótaregož wšake su se myslili, až móžo chódośiś. 
Z Hochoze/Drachhausen. „Wósłonki mójogo žywjenja“ – taki titel maju nowe awtobiografiske kniglicki z pjera wucabnika na wuměńku Erwina Hanuša. Jadnab 20 luźi jo pśišło srjodu tyźeń do sportaŕskego domu na jich premjeru.
Erwin Hanuš jo pśi pówitanju gósći gronił, až jo kradu na tom wobstał, aby ta premjera se stała w Hochozy. To wutšobne póžedanje jo lažko rozměś: Wón jo hochoski, a jo tudy pśebył swóje źiśece a młode lěta. A to se wě, až wjeliki źěł tych tšojenjow we kniglickach tšoj se w Hochozy.
Awtor jo se zaprědka wupšawił, až njebuźo žedne wurězki we nimskej rěcy pśednjasć. „Ku mnjo su pśišli zuki, lěc mógu ja to cytanje źinsa teke pitśku na nimski gótowaś“. Teke to jo znamje casa a wóteběranja rěcy: Źěł tych Domowinskich cłonkow njerozmějo teke w Hochozy wěcej serbske. „Ja pak som te knigły serbski pisał, a wšykne, ak ja w Hochozy znaju, mógu serbski. Te, kótarež njerozměju, budu za dwa mjaseca móc móje dopomnjeśa w nimskej rěcy cytaś. Pśeto ja je do nimskeje rěcy pśestajam“, jo Erwin Hanuš jich troštował.
