Na bórkojskem groźišću wordujo njeměrnje, jo ganjanje a wołanje, chójźe luźe źiwnje woblacone, kjarliska skokaju how a tam, kśikajucy, až musy to jadno tak byś a to druge hynacej. Mjazy mjerwje se rucnikarje. Co se how stanjo, co se pótajmnego tšoj?

Pśezpołdnica łyka wokoło roga, šwigajucy ten wótšy serp pyta sebje wopor. Lutki kichotaju za krickami. Hyja, šwyraju te duchy pó njebju. Kšajźu pśechowana wumyslijo se wurlawa złe cynjenje: Złapjo sebje źowcysko, k nykusoju z njeju źo.

Ako rozlěga se pón wjacorny měr nad pólami a groźišćom, pśistupijo samotny drogowaŕ z dalokeje ameriskeje zemje, zaklapjo a dumpjo do grodowych źuri wołajcy: „Stawaj kral, naš sławny, kiwa nalětny cas!“ Ale z dłymi głušnje znějo: „Ja spim, daj mě pokoj, mója nimjernosć, to towzyntlětne spanje, hyšći njejo se minuło.“

Ten pěsnjaŕ z dalockeje prerije, zechylony wót starstwa, póra se slědk do swójeje albionskeje wjaže, gronjecy ku sebje: „Mato, buź sćerpny, raz buźo to zbuźenje pśiś.“