Chto wě, kak se toś tej delce groni? Ju su pótrjebali k tłocenju twaroga, aby kapalica z njogo malsnjej wukapała. Pójsynoga jo se pšašała, kak su tej delce gronili, ale nicht njejo se mógał dopomnjeś. My pšosymy was: Chtož to wě, daś jo nam powěźejo! 
Z Barbuka/Bärenbrück. Pjerwjej su na kuždem dwórje krowu měli a dojli, ale źinsa we cełem Barbuce njenamakajoš nic razka jadnu krowu, ak se doj. To jo tym 30 gósćam pśi pówitanju gronił Manfred Hobliž srjodu tyźeń na zmakanju z Pójsynogu „Wót sena až k mloku“. Tenraz jo šło wó dojśe a produkciju mloka. Wón ako iniciator a moderator, Domowinska kupka a Ludowa solidarita su kazali wejsanarjam na rědne wótpołdnjo z rozgronom.
Śpa jo była chytśe pśigótowana: Hobliž jo do njeje znosył a na blido a na špundowanje nastajał mlokowe kany, nopki, štandlicu, centrifugu a drugi rěd. Za wětšy źěł jo jen namakał hyšći doma najśpě, ale teke druge su jomu něco pśinjasli. „Kuždy bur jo taki rěd doma měł, źinsa jo jogo mało we jsy“.
Barbucki chronist Winfried Halbaš jo z beamerom pokazował na płachśe fotografije z něgajšnego wejsnego žywjenja. Wjele wót nich su źinsa historiske: Bricyc krowy stojece we wóźe srjejź gatu, wjele mejtari wusoko nalodowany wóz ze senom, abo jadno góle, ako glěda do wjelikeje mlokoweje kany. To jo te pśiglědarje rozbuźiło, wóni su te paršony na tych bildkach a te města póznali.
