W maju 1948 jo „Zupa Dolna Łužyca“ pominała serbsku kazń za ceły serbski sedleński rum tak ako pódrědowanje pód serbski kulturny a ludowo-kubłański amt w Budyšynje. 
W januarje 1949, pśed 70 lětami, jo bramborske krajne kněžarstwo kulturne źěło Domowiny w Dolnej Łužycy dowóliło. We wótpowědnem artiklu wót 20. januara jo se z boka ministarja za nutśikowne nastupnosći póstajiło: „Die Einrichtung und Betätigung eines Sekretariats der Domowina in der Niederlausitz wird hiermit genehmigt. Die Zulassung erstreckt sich auf das Gebiet der Kreise Cottbus, Spremberg, Calau und Lübben.“
Pśisamem styri lěta pó wójnje jo se Domowina ako Zwězk Łužyskich Serbow teke w Dolnej Łužycy pśipóznała. Mimo togo jo se akceptěrowało, jo samo pśipóznało, až bydle Serby we wšakich wokrejsach Dolneje Łužyce a až take ‚serbske pšašanje‘ eksistěrujo. To jo se doněnta z boka wjelikich partajow, nic jano SED, wósebnje pak teke w zastojnstwach ignorěrowało respektiwnje negěrowało. Kak jo k tomu rozsuźenju dojšło?
