„Pśeto lubosć jo mócna kaž ta smjerś.“

Wusoki kjarliž, 8. staw, 6

We Wusokem kjarližu Salomona, we tom małem, ale pśeliš poetiskem źělu Starego testamenta wó zagóritosći, stoj: „Pśeto lubosć jo mócna kaž ta smjerś“. To jo jadna sada, kenž se cesto wužywa pśi wěrowanju – abo na zakopowanju. Lubosć a smjerś stej zwězanej z nejmócnjejšymi emocijami, kótarež móžomy měś w žywjenju.

Połne naźeje cesto hyšći pówušujomy: Lubosć jo mócnjejša ako wšykno. Móžo lubosć teke smjerś pśewinuś? Gaž wumrějo cłowjek, kenž běšo mě bliski, nazgónijom tšašnosć a górkosć pśisuda.

Zrazom se mě swita, až jo bóžemje na pśecej. Smjerś jo nejwětša distanca, kótaraž jo móžna. Som sam, cujom se ako w pusćinje. Trjebam cas a śichosć. Musym wšykne drogi w pusćinje wobegnaś, aby se wrośił k žywjenjeju.