Komentar k artikelu „Melodije jo wóna teke skomponěrowała“ w NC 27/2018, b. 1 (pśikrotcone)

Chto dej byś ta namakarka Mininych wěcow, wóna „bratšowa Miny Witkojc“? Mama, śota, źowka, lubka abo žeńska ominoznego Mininego bratša? Aby wuzbadali wěrnosć, póramy se do slědnjejšego kóńca Bórkow, źož stoj tencas ako źinsa „Poleńcowa kjarcma“. Wobglědujomy-li se lubosći wobsejźarja, dostojnego kněza Fryca Poleńca (1862–1938). Licymy lěto 1893. Wucowamy se, až stoj ten na rědnem majskem dnju prědk 125 lěśami rozmysliwy, narski a starosćiwy kjarcmaŕ a pśiducy nan pśi grobli prězy kjarcmy, glědajucy dodaloka Kuparskich Bórkow, źož lažy jogo lubka a zlubjona njewjesta Witcyc Marjana we procach. Ale až k njomu njejsu słyšaś kśiki mamy daniž jogo prědnonaroźoneje źowki tamkor we jadnej chudobnej pěkarnicce. Na tu źowku Wilhelmine-Minka pak buźo wón wjele lět pózdźej gjardy, ako běšo ta wordowała Serbow prědna casnikarka a wuznamna lyrikarka. A wónej mějaštej pśijaśelstwo na cas žywjenja.