Pśed 50 lětami jo měła mója wjas jano 150 wobydlarjow. Weto su wót jatš do kóńca kulkowych žnjow źiśownju wótcynili, aby źiśi byli wobstarane, gaž starjejše źěłaju na póli. Spiwajuce smy skóro kuždy źeń ze źiśownicu chóźili do góli, źož smy grali, jagody tergali abo rostliny wobglědowali. Gaž jo była góruco, smy směli bósy z nožkami do jazora stupiś. Tam smy wobglědowali źiwe kacki, sony (šwony), ryboraki, jastśeby, rybicki, žabki a pijańce. Kuždy wejsnanaŕ jo měł karnikle, kokoški abo kacki, gusy a turki, wjele teke swinje abo byki.

Krowjeńca prodrustwa stej měłej sto štuk zbóža. Togodla su lětali wšuźi jaskolicki. Wišnje a slěwki su byli škórcam caroba, žyto wokoło jsy wroblam. Nad žytnišćami stej se škobrjonk a gołubašk pózwigałej.

Teke pózdźej som wjeliki źěl mójogo casa póbył w góli a pśi jazorje. Togodla jo mě kjarliž „Pójź wutšoba, buź wjasoła“, z nimskimi słowami Paula Gerhardta a serbskimi Mata Kósyka, južo pśecej wjelgin lubo. Wó wopisujo Bóžu stwórbu ako cełk, kenž jo Bog nam dał ako zakład cełego žywjenja na zemi.