Pó woglědach w Bosniskej, Kroatiskej a Montenegro (wó kótarychž smy w Casniku pisali) smy nejpjerwjej raz na dwa dnja wopušćili ten słowjański źěl na Balkanje. Tam nam njejo wěcej pomagała serbska rěc. Ta albańska, rownož słuša do wjelikeje familije indogermańskich rěcow, zni w našych wušach napšawdu wjelgin cuza. To ceło pismo a žedne pismiki su kradu hynakše, na pśikład ten „e“ z dwěma dypkoma „ë“.

Něźi 30 kilomejtari smy jěli z města Budva až ku granicy do Albańskeje, mimo wjelikego města Bar pśi mórju, źož wšykne tśi religije wšykno gromaźe rozsuźiju. Teke město Ulcin, źož bydli wjele Albanarjow, jo se pśed nami rědnje rozpśestrěwało pśi mórju.