Lětosa som narski se raz dojěł do Tšupca, źož běšo łoni rědny serbski cerkwiny źeń. Som se dał załapiś wót wabjenja, až swěśe 193. zapust: pětk wjacor z wjelikeju polonezu pórow w serbskich drastwach. Tych jo było hušej połsta. Wjelgin akuratnje hoblekane. Žedne běchu tež z Běłeje Góry a Bělina. Pśi zastupje som kupku Tšupcanarkow se hopšašał: „Können Sie wendisch?“ Na zaźiwanje su mě pópšawili, až „sorbisch“ jo pšawe słowo. Powědaś njejsu mógali: nic „serski“, nic „wendisch“, nic „sorbisch“. Pó tradiciji su swěśili do zachopka spótnego casa. Zapustojske towaristwo Tšupc/Błota se w „LR-online“ citěrujo: „Unsere Fastnacht ist immer noch die älteste in der Niederlausitz.“ Prědny dopokazany swěźeń źe jo był 1825. W knigłach „Werben. Geschichte eines Spreewalddorfes“ (1995) pak se pišo: „Die Fastnachtsfeiern haben in Werben eine alte Tradition. Aus dem Jahre 1667 finden wir eine Eintragung des damaligen Pfarrers George Stein: ´[…] die Fastnacht wird gesoffen, den Montag war Tanz und es wurde mit der Schalmeien gepfiffen.´“