Pó swěśe ganjaju wšake zwěsćelowanja wokoło a luźe słuchaju raźi na nje. Młogi cłowješk njesłyšy jano rad něco nowego, ale nejlubjej by to wěźeł, což hyšći žednje se njejo tšojło, ale pśiś buźo. Kak se mě pójźo? Změju ja gluku abo njegluku? – to kśěł rad wěźeś, groni młogi, a dokulaž jo wěrkowity, ga dajo sebje wót wšakich starych babow kórty kłasć abo wót cygankow na ruku glědaś a tam te pśichodne wěcy sebje wukłasć (...).

Gaž we našych serbskich jsach něchten njezjapki schórjejo, abo gaž flaška wóźicki z haptyki njejo z razom pomogła, tak ab kamjeń do wódy chyśił, ga wěm, až młogi ženjo „do Huštanja“, a gaž někomu jo něco wukšadnjone, ten ženjo do Bórkow, a tam zgónijo wón nawłos, wót cogo ta chórosć se jo zachopiła, – abo źo ten špicnik bydli, pó kótrej droze jo šeł, pśez wjele wódow abo pśez wjele mrokow abo granicow jo njasone, abo lěc gor jo domacny złoźej (...).