Žywa rěc se wuwija. Słowa a formy se zgubuju, nowe se dostawaju do grona. Raz něco se wótžywjejo, raz słowko změnijo swój wóznam. Take se stawa na wšych rowninach rěcy – w dialektach rowno tak, ako w standardnej (pisnej) rěcy. Za standardnu rěc pak muse se změny normy dokumentěrowaś, aby luźe wěźeli, kak se co pišo. To njepótrjefijo jano ceptarje a wukniki pśi pšawopisnych diktatach w šuli, ale wšykne, ako standardnu rěc wužywaju – pśi źěle abo priwatnje.

Dolnoserbšćina jo na gluku žywa a se toś wuwija. Glědajucy na standardnu rěc stara se wó twórjenje, wujasnjowanje a dokumentěrowanje normy Dolnoserbska rěcna komisija. W njej angažěruju se luźe ze wšyknych institucijow, w kótarychž standardna dolnoserbšćina se nałožujo. Pśigótowanje pósejźenjow organizěruju sobuźěłaśerje Serbskego instituta. Wóni źe starce wósebnje pśi swójom źěle na słownikach pak raz na pady, ako dotychměst njejsu rědowane, abo źož by se dejało płaśece rědowanje změniś.