„Njespim, tato, ale ned budu spaś. Cogodla ga sćo how pśišli? Ja se njebójm.“ – „No derje, źowćo, jan spij; ja budu spaś how, noc ga jo śopła!“ a nan lanu se z Lišakom pód woknyško. – Spachu derje až do zajtšego.

Zajtša ako chapjašo switaś, pśiźe z góle muski we gólniskem woblaku; Jakub běšo jogo juž cesćej we lěsu a dole chójźiś wiźeł, ale njewěźešo, chto jo.

„Co ga how źěłaśo, Jakub?“ pšašašo se gólnik, ako běšo blisko pśišeł.

„Och, kněžo, mě su how mójo źowćo pśez noc zawrěli, a to njej mě doma měra dało.“

„Baru? – Co jo se stało?“ pšašašo se gólnik wuźiwowany. Jakub jomu z krotkosću wšykno wupowěda. A gólnik jědernje zaklě, pótom tergnu stśělbu z ramjenja a pówjesy ju na bom, pśimě se a šwignu se lasnje pśez kjarchobowu murju, wupacy z mócneju ruku źurja kósćarnje, stojašo pśed Baru, kótaruž běšo ten grimot wubuźił. Ako gólnika pśed sobu wiźešo, myslašo se, až jo hyšći we cowanju! – ale ako jogo głos słyšašo, źiwowašo se, kak how pśiźo, a běšo tak zmólona, až njamóžašo se zewšym na jogo póstrow wótźěkowaś.