Tak, źeju ja wam, buźo wjasele pśed tymi janźelami Bóžymi nad jadnym grěšnikom, kenž pokutu cyni. (sw. Lukas 15, 10)

We tom špruchu za oktober jo nam powěźone, co nas wucytej dwě pśirownosći. To jo k prědnemu pśirownosć wót zgubjoneje wójce, ako se dokóńcujo ze słowami Ja źeju wam, až tak wjasele buźo na njebju nad jadnym grěšnikom, kenž pokutu cyni, wěcej nježli nad źewjeś a źewjeśźaset pšawymi, kótarež teje pokuty njepóderbje. Ned za njeju wulicujo Jezus pśirownosć wót zgubjonego kroša, źož na kóńcu stoj ten zwjercha wobspomnjety špruch. Pótom pśiźo rědna pśirownosć wót zgubjonego syna.

To jo zasej taka Jezusowa prowokacija, ak wón lubujo, aby my wobmyslili, co to jo byś pšawy kśesćijan? My se snaź pšašamy: Dejmy grěšyś, aby w njebju se nad nami wjaselili? To njoco Jezus groniś, ale wón co, aby nam wědobne było, až smy grěšne a až njedejmy se nad drugimi pówušowaś, měnjecy, až my smy te pšawe. Luźe, ak se za pšawe źarže, maju to grono we wšakich cerkwinych miljejach a wótstarkuju luźi, ak wěźe wót jich grěchow.