Slědnu njeźelu awgusta zeger 10.00 jo stary liškojski zwón mócnje chopił zwóniś, kradu tak ako něga jo było słyšanjeju we tej wótbagrowanej jsy, źož raz jo wołał namšu. Do liškojskeje cerkwje su chójźili namšarje z cełeje wósady – k njej jo słušała wjas Barbuk, kaž teke Liškowk a Tšawnica, ak stej źinsa wótbagrowanej. Faraŕ Kśenka jo wulicował wót casa, ako su se zmakali namšu pla fararja Gutzeita we Liškowje.

Zgromadne nimske a serbske spiwanje jo namšarje zwězało z tymi, ako bydle abo su bydlili we tej wósaźe. Kjarliž „Morgenlicht leuchtet – Mójo jo swětło“ jo teke dopomjeł na luźe, ako wěcej njejsu žywe a ako su měli serbsku rěc ako maminu . We duchu su wóni wše zgromaźone pśi barbuckej zwónicy – jo Kśenka gronił. Manfred Hobliž wót wósadneje rady jo wuwitał namšarje a jo se wobrośił wósebnje na gósći z něgajšneje liškojskeje wósady. „Wjaselimy se, až zwón jo was mógł pśiwabiś. Wjaselimy se, gaž buźomy hyšći kafej piś a se jaden z drugim wulicowaś. “