„To pak ja gronim: Chož rědko sejo, buźo teke rědko žněś“.

(2. Kor. 9,6)

Kuže lěto swěśimy w Dolnej Łužycy kokot a serbskej drastwje gronimy teke „burska“. Howac wě lěbda młody luź něco wó rolnikarstwje. W casu posoła Pawoła jo kuždy luź wěźeł, až burstwo jo zakład žywjenja w městach a jsach. Togodla pšosy Pawoł we swójom lisće na wósadniki w Korinśe z pśikładom z burskego žywjenja wó pjenjeze za prědnu, ale chudu kśesćijańsku wósadu w Jeruzalemje. A lěcrownož Grichy njejsu znali nikogo tam, 1.200 kilometarjow za mórjom, su wjeliku sumu darili. Su rozměli, až nowa wěra do Kristusa njamóžo se źaržaś, gaž wšedna nuza wósadniki tłocy. Tak njeby kśećijaństwo pśichod měło.

Pawoł pišo pak teke, až pjenjeze njejsu wšykno, ale teke źěkownosć. Chtož jo jadnemu cłowjekoju za jogo dary źěkowny, jo teke Bogu źěkowny.