Pśed 30 lětami jo se prědna serbska namša w Dešnje swěśiła.

Grjarstka serbskich kśesćijanow jo se zwěriła to cele jadnorje do ruki wześ, jadnu namšu we dolnoserbskej maminej rěcy źaržaś. Zmužnosć młoźiny, dobra a spomóžna rada a pomoc staršych Dolnoserbow, to jo było wěsće pšawy fundament za raźenje.

Na pśepšosenju smy namšu hyšći ako „serbske wótpołdnjo“ deklarěrowali, dokulaž njejsmy se byli wěste we wótběgu namšarskego porěda na serbski. Liturgiju w dolnoserbskej rěcy njejsmy znali, ta njejo hyšći pśistupna była. Tencas njejsmy teke wěźeli, až jo Bogumiła Šwjelowa agenda w Dešnje na farje na jśpě na bok scynjona lažała. Toś ta historiska agenda z rukopisnym zapiskom z lěta 1941, až jo se tegdy slědna serbska namša w Dešnje źaržała, pótom jo bóže słowo w serbskej rěcy na wjele lětźasetkow womjełknuło. Tež wjeliki karton ze slědnym wudaśim serbskich spiwarskich z lěta 1915 jo se akle pó tej prědnej namšy nam wót tegdejšego wejsnego fararja pórucył. My smy tencas měli jano łopjena z kopijami ze serbskimi kjarližami ze starych spiwarskich.