Depsk/Döbbrick. Cesto se groni, až to nejlěpše pśiźo akle na kóńcu. Což nastupa 6. Depšćański domowniski swěźeń pónjeźele tyźeń na 1. maju, jo to grono se dopołniło. Rozmjej: Domowinska młoźina ze jsy, nagromadu 12 pórow, jo na kóńcu swěźenja, na jawišću rejujucy, tu wjeliku licbu pśiglědari we swěźeńskem stanje pšawje sobu tergnuła a jich wutšoby zapśimjeła. Naslědku su z nimi rejowali Annemarie-polku! Wjednica młoźiny Weichertojc Franciska pak jo prědku wen ze starosću cakała, až ten rěd na nich pśiźo. „My smy pśisamem dwa mjaseca cesto se zmakali a rejowali. Weto njejsom wěsta, lěc źinsa wótpołdnja, pśed wjelikim publikumom, buźo se wšykno raźiś“, jo wóna zajtša Casnikoju groniła, za tym, ako jo wušego šołtu Holgera Kella, patrona swěźenja, z klěbom a solu pśiwitała. To pśiwitanje jo se stało ned pó zgromadnej namšy wobeju depšćańskeju wósadowu, na kótaruž někotare wejsanarki su južo we serbskej drastwje pśišli. Teke Weichertojc Franciska. We wětšowatem a zymnem stanje stej jeje nagej ruce wordowałej módrej, snaź znamje njeměra pśed wjelikim wustupjenim.