Groni se, až su te aprylske cowanja wše jano, aby luźa za naru měli. Ale co jo z tymi snowanjami? „Mě se snowa, ty sy sowa!“ groni ten stary žrěc na tom prědnem aprylu zajtša rano swójej žeńskej. „Jo, jo“, źejo ta k njomu, „a mě se snowa, až sy nał-pa, ak se blawka.“

Mě pak jo se cowało, až snowa se tym energijowym, kak budu we tom lěśe 2033 dobydnuś nad tymi bajowariskimi koparskimi kralami.

Ako som to pśi wjacornem piwje Macoju Muckemu wulicował, zmaršćijo ten skeptiski coło, gronjecy: „Pósłuchaj, mej starej kjandroza njebźomej to lěto dolabowaś. Toś musymy sebje druge wumysliś. Ale co?“

Atko Atak, ten tśeśi pśi tom piwowem bliźe, wuwalijo wócy a dajo mudrujucy do grona: „Gromaźćo wokoło sebje hupu serbskich gólcow, nawucćo jim to balokopanje, pón dajśo se do tych bajowariskich a gótujśo z nich małke a mucku.“

Ten swórty wu nas, naš škótowy mejstaŕ Nosak chopijo kichotaś a źejo: „To doch bźo jano, ako by buroju flintu a kjandrozoju fidle dał.“

Muckojc Mac zdychnjo, ale pó chylce wuprasnjo: „Něto wěm: Witśe stajijomy do Casnika, až pytamy młodych mócnych kjarlow za serbski footballowy klub

The Wendish Baloboys