Ty mě wiźiš. Ja tebje wiźim. – Wiźiš mě? My to trjebamy, až druge nas wiźe. „Kak wuglědam?“, pšašamy se młogi raz našeje žeńskeje abo našogo cłowjeka. My comy byś wiźone a we wócach drugich derje wuglědaś. Wjele selfies a wideofilmow – vlogs – wót togo znani. Wiźeś a byś wiźony. Za młogego jo to zmysł jadneje party. Wideo groni „ja wiźim“.

„Ty sy Bog, ako mě wiźi.“. – „Ty mě wiźiš.“ Słowa gronidła za Nimski ewangelski cerkwinski źeń 2017 w Barlinju su słowa Hagary we pusćinje. Znajośo Hagar? Jo na casu, až ju wiźimy. Pśeto w našych prjatkowanjach wót njeje dotychměst žedno grono njejo było. Wěmy, až Habraham a Sara mějaštej jadnogo syna z mjenim Izak. Ale tam jo było hyšći něco. Sara jo cwiblowała, lěc móžo we swójom starstwje hyšći góletko póroźiś. Dla togo jo pósłała swójogo cłowjeka Habrama k swójej šklobowce Hagarje. To góle, kótarež wón by spłoźił, by było to góle wót Sary. Jaden ceło normalny plan za tegdejšy cas prědk wušej 3000 lět.

Na tych 2500 zarědowanjach cerkwinskego dnja buźomy pśecej zasej z toś tym tšojenim konfrontěrowane. „Ty mě wiźiš, Bog.“ To, což jo Hagar wiźeła, jo jeje žywjenje pśeměniło.