Źinsa comy našym lazowarjam pśedstajiś jadnu pśeliš rědnu stronu Dolneje Łužyce, kótaraž jo wětšy źěl njeznata, rownož, móžoš groniś, lažy pśed źurimi našeje wjaže: góla blisko Bělina a Bucyna. To jo pódwjacorny źěl Luboraskeje góle, wjelickego teritoriuma, kótaryž jo był za cas DDR njepśistupny. How jo stacioněrowało sowjetske wójnstwo.
Chtož lazujo to mě Luboraska góla, ten se snaź mysli na zawóstajony municion a źiwu naturu, źož pśistup hyšći źinsa jo zakazany a źož pjerwjejšne drogi a sćažki su zarosćone. Wót togo źiwego źěla ga smy južo w Casniku cesćej pisali. Ten pódwjacorny źěl pak jo wěcej „ciwilizěrowany“: We zemi njechowa se žedna tšachota, a chójźenje pó tych wjelich drogach a tonjach (Schneisen) jo oficielnje pśiwdane. Slědkoju caka how na wandrarje a kólasarje snadna infrastruktura, pśedewšym wóznamjenjone drožki a tofle, kótarež pomogaju jim we tej wótlažanej a njewobsedlonej stronje se orientěrowaś.
Górne jazoro a Bucyńske bagno