Z Dešna/Dissen. Tśi mjasece labujotej mój bratš a ja něnto južo w Dešnje. Smej wjele nowego póznałej a teke namakałej nowe pśijaśele. Nježli až smej pak do gumna slězy brožnje směłej, smej musałej hyšći raz do kisty. Pón smej jěłej z awtom k lubej, ale cuzej žeńskej. Tam smej sejźełej na zymnem bliźe a wóna jo naju štapiła – to groni, smej dostałej šćěpjenje. Ale to njejo tak šlimne było, jano za Arnošta. Wón jo parskał na tu žeńsku, duchtaŕku.

Za to smějomej něnto wence graś. Oranžowego kócora naju suseda směj teke južo póznałej. W gumnje slězy brožnje nadejźomej pśecej zasej nowe wěcy, teke wjelike psy wót drugego suseda. Ach ně, to ga su kónje. Naju kněńka jo hejdušu (Buchweizen) wuseła, to su byli take luštne małke zerncycka. Ja som je zasej z grědy wugrěbał a z nimi grajkotał. Pór som teke zežrał, ale to zewšym njejsom směł.

Jaden źeń jo pśišła naju pśijaśelka Berta, ta beja, a my smy prědny raz wence grajkali, to jo było rědne. Arnošt jo teke sobu grajkał. Smej se pśikšadnułej k beji a z njeju grałej łapanku. Wjaselimej se južo, gaž Berta zasej raz mimo pśiźo ku graśu.