Zachadny tyźeń jo mě we Serbskej kulturnej informaciji LODKA cedlik do wócowu bił, wudany wót Dolnoserbskeje kulturneje akademije. Na njom stoj dwójorěcne pšašanje: „Co jo los? Was ist los?“ Chtož by se wótegrono na take wót njogo njestajone pšašańko žycył, móžo jo z pomocu QR-coda dostaś, jo-lic šmaratko pśi sebje ma. Ale lubše luźe, to ga trjebne njejo! Gaž cośo wěźeś, co łos jo, kótaremuž gronje w Janšojcach a Prjawozu „los“, pšašajśo mě. Som ga pśedmjat biologija w 10. lětniku z jadeńku wótzamknuł. Łos, pó nimsku „Elch“, pó łatyńsku „Alces alces“, jo wjeliki cycak z roda jelenjow. Něga jo na našych stronach žywy był, ale pśez industrializaciju, rolnikaŕstwo a twaŕ drogow jo zgubił swój sedleński rum, tu wjeliku gólu. Trjeba ga kuždy łos za sebje nanejmjenjej dwěsćě hektarow góle a lěsa, aby mógał pśežywiś. Togodla njebuźo se zasej we Łužycy zasedliś, wšojadno, což šćitarjow pśirody z města wobtwarźiju. Pak mamy parkowanišća, pak źiwe zwěrjeta ako bobra, wjelka, sćinarika abo łosa. Wobej jo jan na wójskowych zwucowanišćach móžno.