Z: Sserbſki Zaßnik, No. 12., w Budyſchińe, 24. merza 1927. Lětnik 78. knigłe 1928, kapitel VII., b. 35 – 38

We źurjach zmakaštej [Hanka a Luboš] se ze śotu. Tej bulbachu se rozgórjenja a wjasela dla hyšći łdzy pó licoma, tak ako grochowe zernka. „Hanka co domoj; maśi, pójźćo z nama?“, rjaknu Luboš tak, až wšykne słyšachu.

„To se mě, mój synko, rada pójdu“, wótgroni stara śota, a z wócowu běšo jej wiźeś, kak jo na syna gjarda. A Hance ruku głaźecy, gronjašo poł lubosćiwje, poł šćokajucy: „To śi wěrim, až śi how do nogow pali. Njegóŕ jan se na mnjo, luba Hanka. Chto by se to myslił, až jo ten lud how taki njeknicomny ... Ale góźina južo pśiźo.“ Toś bu śota we swójom změrujucem gronu zamólona. Młody cłowjek tłocašo se pśed njeju pśez luźe.

„Hyjda, stojśo ga! To som ja!“, zadrě se z głosom, źibatym wót paleńca a piwa, a Hanka cujašo śěžku ruku na swójom ramjenju.