Njestarajśo se wó nic, ale we wšyknych wěcach daśi waša pšosba pśez módlenje a žebrjenje ze źěkowanim pśed Bogom se zjawijo! (Phil 4,6 E)

 Co ga! „Njestarajśo se“ … Cesto dosć se luźe ze starosćami běźe, su nutśikownje ako wužłobjone. Dla teliko wěcow se parje swóju głowu. A take mysli mógu malsnje k zadušujucym starosćam rosć. To ma teke wěste wopšawnjenje. Pśeto trajnje to njejźo derje, sebje jano tak zlažkim pśez źeń sunuś. To ma byś, až se staramy wó wěcy, kenž nam na wutšobje laže. Až my se z głowu a wutšobu za něco zasajźujomy, což dej dobre wordowaś. Až se za to staramy, až mjazsobu zwězane wóstanjomy.

Ale: Wótpowědne starosći dla togo my njedejali sami njasć. To jo derje, to jo notne, mamy-li luźi pśi našom boce! Tak jo móžno, zagronitosći derje rozdźěliś. Pón njasomy a zwopšawźijomy zgromaźe, což nam napórajo pśemyslenja a starosći.