...jo mało, glědamy-li na historiju zemje, jo to pak wjele w žywjenju jadnotliwego luźa. Kuždy w swójom žywjenju nazgónijo, až jo cas relatiwny: Cakaš-li na zapózdźony śěg, cas pómałčej pśejźo, musyš-li šulski nastawk abo źěło w matematice napisaś, móžo se cas wjelgin malsnje minuś. Teke wob cas swójogo žywjenja pózacuwam chwjejucy se cas. Na pśikład jo adwent w źiśetstwje wjelgin dłujko trał, něnto, gaž som stara mama, wšak se dogódowny cas pśemalsnje minjo. Tola mě pregujuce pózacuwanje casa jo to: Som se naroźiła mjenjej ak 13 lět pó kóńcu Drugeje swětoweje wójny 8. maja 1945. Za mnjo ako góle jo wóna wójna daloko w zachadnosći była. Wšedny źeń jo był wažnjejšy, rownož jo wójna wšuderkano slědy zawóstajiła: Domy su byli zdźěla hyšći wobškóźone, na droze som wiźeła zbrašonych mimo ruki abo nogi. Za žywidła jo sajźało žywidłowe marki, su źe racioněrowane byli. Som pśisłuchała susedowym wójnskim tšojenjam. Krotke antiwójnske basni Jurja Kocha som cytała a knigły ze starjejšyneje biblioteki „Kinder von Hiroshima“. Tek w šuli smy antiwójnske teksty wobjadnali.