Z Lubina/Lübben. Njeźelu, 11. maja, jo se ako wjerašk a kóńc Paul-Gerhardtowego tyźenja w Lubinje wótměła swětocna namša ze serbskimi źělami. Cerkwja jo była kopata połna a luźe zbliska a zdaloka běchu pśichwatali. Ceła namša jo stojała pód motom psalma 37, werš 5: „Pśiruc tomu Knězoju twóje drogi a naźej se na njogo, wón buźo wšykno derje wucyniś.“, na kótaryž jo Paul Gerhardt swój znaty spiw pisał, ako mamy teke w našych Duchownych kjarližach: „Och pśiruc twóju drogu“ (DK 216). Na toś ten spiw jo źaržał faraŕ Reinhard Mawick z Hannowera zajmne prjatkowanje, w kótaremž jo wukładował te jadnotliwe štucki, ako smy pón spiwali. Lektorka dr. Madlena Norberg jo cytała dwě štucce na serbski. Wóna jo teke cytała ewangelium teje njeźele na serbski, ako jo teke pśednjasła jadnu zapšosbu w serbskej rěcy, tak, až móžomy groniś, až jo to była napšawdu serbsko-nimska namša. Su teke pódla byli někotare Serby a jadna žeńska samo w serbskej drastwje. Wósadny faraŕ Martin Liedtke jo liturgiski wjadł pśez namšu a grał jo pozawnowy chor.