Maś Emila jo šła joggowat, ale Emil njejo kśěł sam byś. Togodla jo wón stupnicu dołoj šeł. W dołojcnej etažy jo bydliła starka.

„No, Emil?“, jo wóna groniła, ako wón jo pśez źurja zastupił. „Kak to wuglěda – maš ty lušt, ze mnu wen do zagrody hyś? Tam móžomej nalětnu melodiju słyšaś. A źinsa se to derje góźi, dokulaž teke słyńco swěśi.“

„Ach jo, w zagroźe a na łuce jo to pśecej rědne“, jo wótegronił Emil. Dla togo až jo hyšći rane zajtšo było, jo pówětš wónjał cele fryšnje a cysto.

„Glej raz how, te tulpy maju južo cele tłuste bubła.“ Starka jo se zechyliła k jadnej. „Njebuźo wěcej dłujko traś, pón zakwitu tulpy.“

„Jo, a how w tšawje łuki“, jo toś měnił Emil, „how kwiśo južo cele wjele małych kwětkow.“