„Toli njegórješo se naju wutšoba we nama, gaž wón k nama gronjašo na droze?“ (Lk 24,32) gronitej wobej wuknika Emmawsa. Desiluzioněrowanej a z wjelimi pšašanjami za smjerśu Jezusa stej pó droze, ako jaden tśeśi se jima pśitowarišyjo. Wón sobu chójźi. Wón pšaša, pśisłucha, rozjasnijo, wulicujo. Pśichod se zachopijo ze zgromadnym ducy-byśim. Akle za tym, až wón klěb łamjo, se jima bytśi: „Toli njegórješo se naju wutšoba we nama, gaž wón k nama gronjašo na droze?“ A wónej stej póznałej: To jo Jezus; wón jo był z nima ducy, pśez ceły cas.

To klincy mócnje, žywje: „Ja se palim za něco.“ Na gluku znajo wjele toś to zacuśe: zagórjony za něco se paliś. To nas pógónjujo, dajo nam dalej hyś, pśez granice. Som se wěsty, Wy to teke znajośo. Snaź se pali Waša wutšoba za familiju, za pśijaśelow, za Łužycu. Snaź za muziku, za pšawe zmakanja, za dłymoke rozgrona, za rěc. Snaź teke za naźeju na změnu.