Slědny tyźeń pětk, 14. měrca, by Erich Wojto z Janšojc wóswěśił swój 95. narodny źeń. To jo góźba, na jogo žywjenje a jogo twórjenje spominaś.

Dowólśo mě pšosym pśispomnjeśe na zachopjeńku: som gjarda a se wjaselim, až som Ericha Wojta wósobinski zeznała; až som mógała se ako redaktorka serbskego radija z nim w Janšojcach-Pipanojcach, źož jo doma był, zmakaś. Njeznajom žednogo drugego wejsanarja, kenž jo był taki śichy, sensibelny, zacuwaty a cuśniwy. W burskej familiji w Janšojcach 1930 naroźony jo pó wuchójźenju šule 1944 nejpjerwjej wuknuł na rolnikarja, nježli až jo se sednuł hyšći raz na šulsku ławku, aby wuknuł serbski pisaś a cytaś. Wót doma su ga jano serbski powědali, ale wušej źuri janšojskeje šule jo było tencas napisane: „Es ist mir verboten, vor, während und nach der Schule wendisch zu sprechen.“ Pó wukubłanju na serbskem wucabnikojskem instituśe w Budyšynje jo w rowno toś tej domacnej šuli pózdźej serbšćinu wucył.