Na połudnju Pólskeje, w dołku žywieckim lažy město Žywiec. To jo na granicy tśich krajow: Pólskeje, Českeje a Słowakskeje. Region – tak gronjona „Żywiecczyzna“ – jo wětšy. W tej krajinje jo se wuchowało zajmne kulturne derbstwo. Wósebnje wjele nałogow pokazujo zwiski z dawneju, słowjańskeju wěru. Teke jatšowne nałogi wopśimuju słowjańske elementy a pśiwěrki.

Palmicu pó cełej Pólskej žognuju źiśi a dorosćone palmy. W regionje Žywiec pak jo wósebnosć, dokulaž jo nałog, až gólcy njasu palmu do cerkwje a źowća njasu tak pomjenjone „bagniątko“. Ze słownika staropólskeje rěcy wěmy, až jo „bagniątko“ spócetnje było wjerba z wjerbowymi puckami abo hajtkami (nimski: Weidenkätzchen). Gaž se „bagniątko“ k wužognowanju njaso, pśiwzejo wóno dłujku formu z pisanymi bantami wupyšnjonego strusa na pśikład jałowjeńca (nimski: Wacholder) abo zeleńki / bužboma (nimski: Buchs-baum) abo gałuzy z wjerbowymi hajtkami / puckami. Toś te rostliny su Słowjany něga wužywali ako gójece rostliny, kótarež su teke měli magiske kakosći.