„Tralali, tralalo, zasej mamy nalěto!“ Spiwajucy skokoco lutk Leo pó łuce. Prědna młoda zeleń a śopłe słyńcne tšny jomu dobru lawnu darje. A taku ma wón teke dla togo, až stoje jatšy pśed źurjami. Wušy lutk Leopold jo južo pśipowěźeł, až wóni wšykne budu zasej jatšowne jaja wupyšniś a jatšowne guski pjac. Lutk Leo jo hyšći pśemały, aby sobu pjakł, ale jaja wupyšniś, to jomu wjasele napórajo. Pśi jogo jatšownem dnjownem cowańku wón njezawupytnjo, až jo naraz blisko Sprjewje. Ups, toś by wón skóro pśedaloko skócył...

Co jo to było? Zuki... Pitśku wulěkany wón glěda do směra, źož wón wusłyšujo głosa. Malsnje se wón chowa slězy šyrokego kerka. Wón wuglědajo tam pśi brjogu dwě źowći w rědnyma módryma šorcoma. Co ga jo ten lutkowy „šef“ raz wulicował – k jatšam se zaběraju źowća z něcym wósebnym, ako ma wěste „guslowanje“ na se. Och, gaby Leo jano lěpjej pśisłuchał... Swóje włose nosytej wobej rědnje woblaconej źowći ze somośanym banśikom do hupy zwězane. A kužda źaržy mały glinjany kružk. Wobej se pśichylijotej k rěcce, aby wódu pócerałej. Ale to ga jo źiwne, se mysli lutk Leo, cogodla tu wódu ned zasej wukidajotej?